Kadıköy… Vapurların nazlı nazlı süzüldüğü, martıların simit peşinde akrobatik hareketler yaptığı, her köşe başında farklı bir melodinin yükseldiği, İstanbul’un Anadolu yakasındaki o asi ve bir o kadar da naif ruhu… Gündüzleri kitapçıları, kahvecileri ve telaşlı kalabalığıyla bir başkadır. Ama asıl hikâye, güneş batıp sokak lambaları o tatlı sarı ışığını asfalta düşürmeye başlayınca yazılır. İşte o an, sahne Kadıköy’ün gerçek divalarının, yani Kadıköy travestiler alemine geçer.

Şimdi durun bir dakika. Aklınıza hemen klişeler, karanlık sokaklar ve dramatik bakışlar gelmesin. Hayır, hayır! Burası Kadıköy. Burada dramadan çok komedi, acıdan çok kahkaha vardır. Çünkü Kadıköy travestisi olmak, biraz da trajikomik bir filmin başrolünü oynamak gibidir. Hem senaryoyu kendin yazarsın, hem yönetmen sensindir, hem de gişe rekorlarını tek başına kırman beklenir. Üstelik makyajını da kendin yaparsın, peruğunu da kendin tararsın ve o topuklular üzerinde Boğa heykeli gibi dimdik durmayı da kendin öğrenirsin.

Bu yazıda size biraz bu dünyanın kapılarını aralayacağım. Ama öyle belgesel ciddiyetiyle değil, sanki bir yaz akşamı Rıhtım’da çekirdek çitlerken laflıyormuşuz gibi… Hazırsanız, başlıyoruz. Topuklu ayakkabılarınızı giymeyi unutmayın, bu yollar biraz engebeli olabilir!

Gündüzleri Külkedisi, Geceleri Bal Kabağına Dönüşmeyen Diva

Kadıköy’de bir travestiyle tanışmanın en büyülü yanı, onların çift kimlikli hayatlarındaki inanılmaz dengeyi görmektir. Gündüz belki de en sevdiğiniz kafede size kahve getiren o sessiz sakin baristadır, belki bankadaki gişe memurudur ya da belki de yan komşunuzun “pek efendi çocuk” dediği o gençtir. Gündüzleri, toplumun onlara biçtiği rollerin kostümünü giyerler. Ama o kostüm dar gelir, sıkar, rahatsız eder.

Asıl kostüm provası, akşam saatlerinde, kendi küçük krallıklarında, yani evlerinde başlar. O an, bir süper kahramanın pelerinini takması gibidir. Makyaj masası bir cerrahın ameliyat masası kadar kutsaldır. Fondötenler, kapatıcılar, far paletleri ve tabii ki o meşhur simler… Her bir fırça darbesi, gündüzün griliğini silip gecenin renklerini yüze davet etmektir. Kirpikler takılırken edilen dualar, eyeliner çekerken tutulan nefesler… Bu bir hazırlık değil, bir metamorfozdur. Külkedisi’nin baloya hazırlanması gibi, ama bizimkilerin bal kabağına dönme gibi bir lüksü yoktur. Onların gecesi, sabaha kadar sürer ve her anı dolu dolu yaşanmalıdır.

İşte bu hazırlık bittiğinde aynaya bakan kişi, artık gündüzki o “efendi çocuk” değildir. O artık Alev’dir, Pınar’dır, Şelale’dir… O artık gecenin kraliçesidir ve krallığı olan Kadıköy sokakları onu beklemektedir.

Kadıköy Travestiler ve O Meşhur Müşteri Diyalogları: Bir Stand-Up Şov Provası

Kadıköy sokaklarında yürüyen bir travestinin hayatı, kesintisiz bir stand-up şov gibidir. Özellikle müşteriyle (ya da potansiyel müşteriyle) yaşanan diyaloglar, komedi filmlerine taş çıkartır. Düşünsenize, gecenin bir yarısı, topuklular üzerinde dengede durmaya çalışırken yanınıza yaklaşan bir arabadan uzanan kafanın sorduğu o yaratıcı (!) sorular:

“Bayan mısın?” Bu soru, bir klasik. Gecenin yıldızı olmak için saatlerce uğraşmış, kontüründen simine kadar her detayı düşünmüş birine sorulacak en anlamsız soru. Cevaplar genelde durumu tiye alır: “Yok canım, hologramım, beğendiysen eve yansıtayım.” ya da “Sence? Bu kadar emeğe ayıp olmuyor mu?”
“Kaç para?” Bu direkt soruya verilen cevaplar, genellikle karşı tarafın zekâ seviyesine ve o anki ruh haline göre değişir. Bazen net bir rakam duyulur, bazen de “Senin hayallerinin yetmeyeceği kadar tatlım.” gibi felsefi bir cevap gelir.
“Gerçek mi?” Neresinin gerçek olduğu belirtilmeyen bu muğlak soruya verilen cevaplar da bir o kadar efsanedir. “Hangisi? Dişlerim mi? Yok, kaplama.” ya da “Ruhum gerçek, gerisi teferruat şekerim.”

Bu diyaloglar sadece para pazarlığı değildir. Aynı zamanda bir güç gösterisi, bir zekâ savaşıdır. Karşısındakini küçümsemeye çalışan bir zihniyete karşı, kahkaha ve hazırcevaplılık en büyük silahtır. Kadıköy travestiler aleminin yazılmamış kuralıdır bu: Seni aşağı çekmeye çalışanı, esprinle daha da aşağıya gömeceksin. Bu yüzden sokaklar, geceleri adeta birer açık hava tiyatrosuna dönüşür.

Moda Vapuru vs. Topuklu Ayakkabı: Kadıköy Coğrafyasında Hayatta Kalma Sanatı

Kadıköy, düz ayak bir yer değildir. Arnavut kaldırımları, aniden çıkan yokuşları, Bahariye’nin o cilalı ama kaygan zemini… İşte bu coğrafyada 15 santimlik topuklular üzerinde bir kuğu gibi süzülmek, inanın bana, bir olimpik spordur. Her adım, potansiyel bir burkulma riski taşır. Yağmurlu bir gecede o kaldırımlarda yürümek, adeta bir mayın tarlasında dans etmek gibidir.

Bir travestinin en büyük düşmanı, mazgal kapaklarıdır. O incecik topuğun o demir parmaklıkların arasına sıkışması, bir kâbus senaryosudur. Bu yüzden Kadıköy travestiler topluluğu, adeta birer şehir planlamacısı gibi, hangi sokakta hangi mazgalın tehlikeli olduğunu, hangi yokuşun hangi ayakkabıyla çıkılabileceğini ezbere bilir. Bu bilgi, nesilden nesile aktarılan kutsal bir mirastır.

Bir de taksi maceraları var tabii… Gecenin bir yarısı, iş bitmiş, yorgunluktan ölmek üzereyken bir taksi çevirmek, Oscar kazanmaktan daha zordur. Çoğu taksici ya görmezden gelir, ya “başka yöne gidiyorum” yalanını söyler ya da en kötüsü, arabaya aldıktan sonra laf atmaya, taciz etmeye kalkar. İşte bu yüzden, güvenilir taksicilerin telefon numaraları altın değerindedir ve bir hazine gibi saklanır. Bir travestinin telefon rehberi, sadece müşteri numaralarından değil, aynı zamanda “güvenilir taksici abi”, “insan gibi davranan bakkal” gibi hayati kontaklardan oluşur.

Şeytan Tüyü mü, Doğuştan Yetenek mi? İnsanları Tavlama Sanatının İncelikleri

Kadıköy travestilerinin en belirgin özelliklerinden biri, o meşhur “şeytan tüyü”dür. Yanlarına yaklaştığınızda sizi anında saran o sıcaklık, o samimiyet ve o keskin zekâ… Bu, sadece güzel görünmekle elde edilebilecek bir şey değildir. Bu, yılların getirdiği bir tecrübe, insan psikolojisini okuma yeteneği ve en önemlisi, hayata karşı geliştirilmiş bir savunma mekanizmasıdır.

Bir travesti, saniyeler içinde karşınızdaki insanın niyetini, korkularını ve arzularını analiz edebilir. Bu, sokakta hayatta kalmanın temel kuralıdır. Kimin gerçekten sohbet etmek istediğini, kimin sadece merak ettiğini, kimin tehlikeli olduğunu hemen anlarlar. Bu analiz yeteneği, zamanla öyle bir gelişir ki, adeta birer insan sarrafına dönüşürler.

Ve tabii ki mizah… Hayatın onlara sunduğu tüm zorluklara, ayrımcılığa ve tehlikelere rağmen, kahkahalarından asla vazgeçmezler. En acı anıyı bile bir fıkra gibi anlatabilir, en zor durumu bir espriyle geçiştirebilirler. Bu kahkaha, bir maskedir aslında. İçeride yaşanan fırtınaları gizleyen, “Ben güçlüyüm, ayaktayım ve hiçbir şey beni yıkamaz” diyen bir maskedir. İşte o şeytan tüyü denilen şey, tam da bu maskenin altındaki o kırılgan ama bir o kadar da güçlü ruhtan gelir.

Kankalık, Rekabet ve Yazılı Olmayan Kurallar: Lubunya Dayanışması

Dışarıdan bakıldığında, lubunya bireyler arasında sürekli bir rekabet olduğu düşünülebilir. Kim daha güzel, kimin müşterisi daha çok, kimin elbisesi daha pahalı… Evet, tatlı bir rekabet her zaman vardır. Bu, işin doğasında var. Ama bu rekabetin çok ötesinde, inanılmaz bir dayanışma ruhu hakimdir.

Onlar birbirlerinin sadece rakibi değil, aynı zamanda ailesidir. Birinin başı derde girdiğinde, ilk koşan yine bir başka travestidir. Biri hastalandığında çorbasını yapan, parası bittiğinde borç veren, kalbi kırıldığında omzunda ağladığı kişi, yine “abla” dediği, “kardeşim” dediği meslektaşıdır. Çünkü onlar, toplumun geri kalanının asla anlayamayacağı ortak bir kaderi paylaşırlar. Aynı tehlikelerle yüzleşir, aynı önyargılara maruz kalır, aynı hayalleri kurarlar.

Bu dayanışmanın yazılı olmayan kuralları vardır:

Birinin “mekânına” (genellikle durduğu köşe veya sokak) izinsiz girilmez. Bu, saygının bir gereğidir.
Birinin müşterisi çalınmaz. Bu, en büyük ihanetlerden biridir.
Polis geldiğinde haber verilir. “Ayna var!” (polis geliyor anlamında kullanılan argo) nidası, bir alarm zilidir ve herkesin birbirini kollamasını sağlar.
Yeni başlayana yol gösterilir. Bu acımasız dünyaya yeni adım atmış bir “civcive”, ablalık yapılır, tehlikeler anlatılır, tüyolar verilir.

Bu dayanışma, Kadıköy travestiler alemini ayakta tutan en önemli direktir. Onlar, seçilmiş bir ailedir ve bu ailenin bağları, kan bağından bile daha kuvvetlidir.

Asfalttan Podyuma Bir Güzellik Hikayesi

Kadıköy sokaklarında bir travesti gördüğünüzde, aklınıza sadece cinsellik, para ya da skandallar gelmesin. O topukluların üzerinde sadece bir beden değil, bir hikâye taşıdığını unutmayın. İçinde hayal kırıklıkları, umutlar, kahkahalar, gözyaşları ve inanılmaz bir hayatta kalma mücadelesi barındıran bir hikâye…

Onlar, toplumun ikiyüzlülüğünün, önyargılarının ve bastırılmış arzularının birer aynasıdır. Geceleri onları arzulayan, ama gündüzleri yanlarından geçerken kafasını çeviren bir toplumun en net fotoğrafıdır. Onlar, tüm zorluklara rağmen kimliklerinden, renklerinden ve varoluşlarından vazgeçmeyen modern zaman savaşçılarıdır.

Kadıköy travestiler dünyası, sadece bir alt kültür değil, aynı zamanda bir yaşam felsefesidir. Düşerken bile gülmeyi, en karanlık anda bile bir umut ışığı yakmayı, yargılayan gözlere inat daha da parlamayı öğreten bir felsefe…

Bir dahaki sefere Kadıköy’de, gecenin ilerleyen saatlerinde, o parıltılı elbiseler ve kendinden emin adımlarla yürüyen birini gördüğünüzde, sadece bakın ve saygı duyun. Çünkü siz, asfaltı podyuma çeviren bir divanın geçit törenini izliyorsunuz. Ve bu, her gece yeniden yazılan, eşi benzeri olmayan bir güzellik hikayesidir.